Cocuk ta yapmadim, kariyer de...

Cocuk yapman lazim diyor annem.
Yapmam lazim mi sahiden de?

Annelik içgudusu diye birsey varmis. Biolojikmis, benden oteymis, toplumsal bir kurgu oldugunu dusunuyorum ama degilmis, kadinca bir meseleymis. Hani boyle gumbur gumbur gelirmis içinden dogurmak... Benim neden gelmiyor?

Baska bir sey koymak için yerine degistigim birsey de yok.
Bir kariyer yapiyor degilim, hayatimda radikal degisiklikler yapacak degilim, oraya buraya kosturuyor, hiçbir seye vakit bulamiyor, aman aman isler yetismiyor modunda yasiyor degilim.

Yine de, reddediyorum o statuyu, nedensiz, bilinçsiz, hatta belki de kifayetsiz. "Anne"olarak goremiyorum kendimi.

Anne olmadan, kadinin anne olanina atfedilen sifatlardan yoksun yasasam, sadece kadin olarak kalsam, hiçbir yere ait olmasam...
Kok salmasam...

Her an basimi alip gidebilecek, kafama estiginde çantami alip çikabilecek, kimseye de hesap vermeyecek bir vaziyette olsam...

Bu serseri ruhumu hiç birakmasam, onumdeki butun kapilarin onunde dursam ve istedigim vakit istedigim kapiyi açabilecegim seçenegini hep cebimde bulundursam...

Bu mutlak ozgurlukten nasil vazgeçilir?

Ozgurluk bir yana, anne olmanin sorumluluklari bir yana...

Ozgurluk hâyâllere sahip olmaktir. Henuz sahip olmadigin, belki de hiç olmayacagin bir hayati kurgulamaktir kafanda.. Hâyâl dedigin, sahip oldugun ozgurlugun bile sinirlarini zorlar.
Hâyâl kurmaktan nasil vazgeçilir?

Hiçbirseyden vazgeçmek zorunda degilsin diyor babam.
Hersey bir arada olabilir. Yapabilirsin.

Kariyer de yaparim çocuk ta takimi gibi mi yani?
Oyleyse ben "çocuk ta yapmadim kariyer de..." Buyrun, boylesi de var.

Oyuncak bebek ailinirdi hemen kiz çocuklarina. Anne olmaya hazirlanirdik daha biz kuçuklukten.
Anne olmak ogretiliyor. Içten içten sinsice... Biliyor musunuz? Benim bir tane oyuncak bebegim oldu, çok iyi hatirliyorum adi da Zeynep'ti, siyah orgu saçlari vardi, kirmizi bir de elbisesi. Bir gun annemin anneannesini ziyarete Tire'ye gidiyorduk annemle, otobusteydik, inerken otobus koltuklarinin onunde unuttum bebegi. Indikten sonra bebegi kaybettigimi anladigimda uzulmedim, bir eksiklik hissetmedim, hatta Zeynep bebege hiç duskun olmadigimi fark ettim. bir daha da oyuncak bebegim olmadi. Hayatimda da hiçbir sey degismedi.

Cocuk dogurmaktan korkuyorum saniyorlar.
Sevgilim rusvet bile veriyor. Dogum kilolarimi verinceye kadar bana ozel coaching odeyecekmis.
Ben o kilolardan bir an bile korkmuyorum. 6 ay içinde eskisi gibi olacagimi, aha bunlar da karin kaslarim gorun diyecegimi biliyorum.

Cocuk dogurmak degil ki sorun, beni geren anne olmak.

Bagimli olmak... Artik birine bir soz vermis, bir sey vaadetmis olmak. Ben her zaman burdayim, seninleyim, yanindayim demis olmak.
Ya yerine getiremezsem?
Ya kendimi degersiz hissedersem?
Ya bosluga dusersem, hiçlik duygusu yasarsam?
Arkasinda duramayacagim, boyumu asan bir isin altina girmissem?
Ve çikamazsam?
Altindan kalkamazsam?...

Ne zor bir karar...ve hâlâ vermedim, veremedim...
Emin degilim ne istedigimden...
Ve emin de degilim emin olmak istedigimden.

Bu nedir? Bencillik midir? Iki kisilikli olmak midir? Dengesiz olmak midir? Ne istedigini bilmiyor olmak midir?
Yoksa hepsi birden ve bunlarin daha fazlasi midir?

Içimden gelmiyor diyorum ama, elimin terisiyle de itip, bu konu kapanmistir diyemiyorum.

Bir gun gelecek belki de...

Ben, ne kendi hayatima, ne kendi bedenime sigmayacgim.

"Anne" olmadan, anne olacagim. Gozumde buyutmeyecegim, degerleri fazla sisirmeyecegim, uydurma rollerin hiçbirini teker teker giymeyecegim.

"En iyi anne" madalyasina talip olmayacagim. Hersey amatorce. Hersey oldugu kadar...

Hersey kendimce...