Evleniyorum...

Kendimi hâlâ "buyuyunce ne olacaksin?" sorusuna cevap vermeye hazirlanan bir kiz cocugu gibi gorurken, bir de bakmisim gelinligimi almisim, karsisina gecip dalmisim, "benim evlenme yasim geldi mi?" diye kendi kendime sorup karismisim...

10. yil

Oyle boyle derken 10 yil gecti...
Evlenmek istemiyormusum 10 yildir... istemiyordum...
Iste birden boyle inme indi bana; kendimi boslukta dusuyor dusuyor ve dusuyor hissettim... Dedim ki ben evlenmek istiyorum artik, madem burda yasamayi sectim, hala bu toplumda bir hayatim varmis gibi bir hallusinasyon icinde olmak istemiyorum.
Zira var mi yok mu ben de bilmiyorum...
Secimimi yaptim, Paris'te yasiyorum. Oyleyse 10 yillik bu iliskiyi evlilik yoluna sokmamak neden...
Evlenmek, bir ise yaramayacaksa insanlar neden evleniyor ki zaten dedim kendi kendime...

Gercek sevgi nedir?

Sevilmeyecek biri oldugumuz zamanda bile bize tahammul edebilen, kosullara bagli olarak degismeyen, her kosulda sevmeye devam edebilen, pesini birakmayan kisidir...

Herseyin bu kadar bireysel yasandigi, herkesin bu kadar ben merkezli yasadigi bu donemde bu nasil zor bulunur birsey, tarifi yok.

2 aydir basladik hazirliklara.
Evlenmek soyle birsey: 3M Migros'tan alisveris yaparken, ayni urun icin sunulan binbir secenek arasinda kaybolmusken, aslinda aradigin urunun yan bakkalda var oldugunu fark edip seceneklerini teke indirmek ve memnun oldugun ayni urunu devamli ayni bakkaldan almak gibi birsey.

Davetiyeleri hazirlarken guzel anlar yasadik. Her davetiyenin altina kendi yazimizla notlar yazdik, personalize...Biraz duygusal oldu, bazilarina daha cok ozendim, daha cok sey paylasmis olduklarima. Ozellikle anneme ve Inanc'a yazarken agladim bile.
Dedim ki onlar da okurken aglayacaklar, oyle de olmus...
Annem dun aradi. "Ne guzel yazmissin oyle Inanc bile agladi, "en son gozlerim ne zaman dolmustu hatirlamiyorum." dedi", dedi annem.

Kelimeler guzel kullanildilarinda ne kadar guclu olabiliyorlar...

Bu yazinin sonunu getiremedim, devami var...